Projekt pod nazwą ŻYCIE BEZ BARIER – trzy kierunki działań na rzecz wsparcia niepełnosprawnych uczniów oraz ich rodzin, w znaczącym stopniu uzupełnił ofertę szkoły o zajęcia pozalekcyjne dla uczniów oraz o formy wsparcia dla rodziny.

Projekt był ogromnym przedsięwzięciem podzielonym na trzy komponenty przeznaczone dla trzech grup beneficjentów;
1. Osoba niepełnosprawna:
a) niemówiące dziecko niepełnosprawne poniżej 18 roku życia
b) młodzież niepełnosprawna od 15 do 24 roku życia ze sprzężonymi deficytami rozwojowymi
2. Rodzeństwo osoby niepełnosprawnej znajdujące się w nietypowej, trudnej i dysfunkcyjnej sytuacji rodzinnej
3. matki niepełnosprawnego dziecka przeciążone nadmierną ilością czynności opiekuńczych

Zajęcia prowadzone były w trzech grupach, które obejmowały:

· „Potrafię to zrobić!” – prowadzenie dodatkowych zajęć dydaktyczno-kompensacyjnych w formie kółek tematycznych, służących wyrównaniu ogromnych dysproporcji edukacyjnych i samoobsługowych istniejących
pomiędzy uczniami niepełnosprawnymi, a ich zdrowymi rówieśnikami

· „Pomóż mi to powiedzieć! Zrozum mnie!” – prowadzenie programu integracyjnego dla członków rodzin w zakresie sposobu prowadzenia rozmowy z ich niemówiącym dzieckiem przy pomocy komunikacji alternatywnej

· Grupa wsparcia „Mamo, odpocznij!” – stworzenie i prowadzenie grupy wsparcia dla matek, program integracji ze środowiskiem , pobudzanie do samorealizacji i rozwoju zdolności. Przeciwdziałanie wykluczeniu zawodowemu i społecznemu

Działania w dwóch pierwszych komponentach projektu miały na celu:
·niwelować dysproporcje edukacyjne w dostępie do dodatkowych zajęć dydaktyczno – wyrównawczych oraz specjalistycznych wynikających z potrzeb i zainteresowań uczniów
· podnosić i rozwijać kluczowe umiejętności
· przygotować uczniów do umiejętnego wykorzystania czasu wolnego i do rozwoju zainteresowań
· wspierać rodzinę niepełnosprawnego ucznia.
· nauczyć rodzeństwo i rodziców dziecka niemówiącego budować prostą pomoc do komunikacji potrzebną podczas zabawy lub czynności codziennych;
· wskazać rodzeństwu i jak zorganizować zabawę lub wspólną czynność tak, żeby udział osoby niemówiącej był jak najpełniejszy;
· wzmocnić poczucie pewności siebie, u zdrowego rodzeństwa by czuło się kompetentne wobec niemówiącego brata/siostry i odważniej wypowiadało się o nim w swoim środowisku rówieśniczym;
· wzmocnić poczucie własnej wartości wszystkich uczestników projektu;
· podnosić jakość środowiska domowego, w którym dziecko niemówiące musi przekazywać informacje, by jego komunikacja stała się bardziej efektywna i skuteczna,
· umożliwić wymianę poglądów i doświadczeń zdrowemu rodzeństwu oraz rodzicom między sobą oraz w swoich grupach.

Komponent trzeci Grupa wsparcia „Mamo, Odpocznij!”

Skąd taki zamysł?
Kilkunastoletnia praca psychologiczno-pedagogiczna z niepełnosprawnymi uczniami pokazała nam wagę ciągłych wysiłków ich matek. Wszak codzienna troska i opieka, wybór właściwego miejsca leczenia, rehabilitacji i edukacji oraz miejsca do życia gdy w rodzinie zabraknie sił zapewnią ich dzieciom najwyższą z możliwych jakość życia.

Matka jako „obiekt” wspierający chore, niepełnosprawne dziecko jest pośrednikiem pomiędzy nim, a światem zewnętrznym. Przekazuje jego potrzeby i przeżycia, tłumaczy innym mimikę, mowę ciała, (szczególnie w sytuacjach gdy komunikaty wysyłane przez dziecko nie są zrozumiałe dla otoczenia) reaguje na ból i dyskomfort. Konieczność
całodobowego czuwania, karmienie, ubieranie, czynności higieniczne oraz obciążenie psychiczne nie pozostawiają matkom czasu na troszczenie się o siebie. Matki koncentrując się na życiu, leczeniu i obsłudze dziecka, zaniedbują swoje zdrowie i wszelkie potrzeby własne. Ich sytuacja nie jest zauważana przez instytucje publiczne. Podmiotem systemu opieki zdrowotnej, edukacji oraz pomocy społecznej jest niepełnosprawne dziecko natomiast dla osoby, której rola jest tak ważna nie ma właściwie żadnej oferty.